Voor het eerst ziet elke Parisienne er in mijn ogen hongerig uit

Nu aan het lezen

Voor het eerst ziet elke Parisienne er in mijn ogen hongerig uit

Voor het eerst ziet elke Parisienne er in mijn ogen hongerig uit

Douce France, zong ik als klein meisje mee op de achterbank van de auto op weg naar het huis van familie. Ergens in de Dordogne waar het borreluur om de haverklap arriveerde. Hup, dan was het weer tijd voor een goede fles.

Verse worst, kaas en brood leken deel van het meubilair, net zoals de gretigheid waarmee Franse dorpsoma’s kinderen voeden tot ze geen ‘pap’ meer konden zeggen. En dan moest le plat principial nog op tafel komen.

Hollandse billen

La douce France, waar ik in mijn jeugd verbleef, stond garant voor overvloedigheid, natuur en taferelen waar het woord bourgondisch voor onder doet. Vijftien jaar later: ik ben op een perstripje in Parijs. De Franse hoofdstad ligt slechts 500 kilometer van het overvloedige Franse dorp waar een beetje extra kindervet werd gezien als de bekroning van een echte lekkerbek.

Overal waar ik kijk, zitten ze welgevallig en tot in de puntjes gekleed, slank te wezen: de petites Parisiennes. Wat mooi, verzucht ik met collega’s, terwijl onze Hollandse billen vrolijk op- en neerdijnen op de kleine stoeltjes. Tot ik mij een artikel herinner van de Franse Gabrielle Deydier: slim, moedig en dik.

Rommelende maag

Ze bracht een boek uit over de Franse druk om slank te zijn, een enorm probleem waarbij fatshaming van iedereen die daarvan afwijkt, eerder regel is dan uitzondering.

Een schokkend gegeven, want Deydier is niet de enige die haar hele leven wordt beschimpt vanwege haar gewicht. Françaises roemen zichzelf omdat ze de meest vrouwelijke van heel Europa zouden zijn, zegt ze. Maar er heerst een gevoel dat vrouwen perfect moeten zijn op ieder vlak. Een pondje extra? Ne pas okay.

Zoet

Koester onze gemiddelde maten, tot die conclusie kwam ik terwijl we een Franse biologische burger verorberden. In lengte, gewicht en omvang. Want we mogen in Nederland dan wel niet de kleinste, fijnste hakjes hebben om stad en land te betrippelen, maar dat zou ook niet passen met onze fietskuiten.

De letterlijke vertaling van La Douce France is het zachte of zoete Frankrijk. Maar zo zoet als het leven was in de dorpen in midden Frankrijk, omringd door bossen, rondscharrelende dieren en een kampvuur, zo hard kan het leven zijn in de grote stad. De goede wijn vloeit niet minder rijkelijk in Parijs, maar daarmee is lang niet alles gezegd.

Freelance journalist Nina (23) schrijft over generatieperikelen, balans en ondernemingsdrift in de hoop herkenning te bieden (en er zelf iets van op te steken).

Meld je aan voor de nieuwsbrief.