In 1987 schreef Mohammed Faris als eerste Syriër en als tweede Arabier geschiedenis toen hij naar de ruimte reisde. Hij verbleef bijna acht dagen in het permanente Sovjet-Russische ruimtestation Mir. Er werden straten en later zelfs een luchthaven en school naar de internationale held vernoemd. Net als miljoenen anderen is de man die eerder piloot van gevechtsvliegtuigen was, ruimtevaarder en militaire adviseur van het Assad-regime nu op de vlucht vanwege het geweld dat ditzelfde Assad-regime uitvoert in Syrië.
Toen hij terugkwam uit de ruimte besloot Faris weg te gaan bij het leger en zijn eigen missie te beginnen in het onderwijzen van mensen in wetenschap en astronomie om zijn kennis die hij had opgedaan door te geven. Vlak hierna overleed Hafez Assad en was hij één van de eersten die zijn opvolger en zoon Bashar Assad mocht spreken. Volgens Faris was gelijk duidelijk dat hij net als zijn vader een “vijand voor zijn eigen samenleving was”.
Faris zag daarna al snel hoe zijn voormalige studenten werden ‘gehersenspoeld’ en hun eigen mensen moesten aanvallen. Volgens Faris werd ze verteld dat wanneer ze hun eigen volk niet aanvielen ze werden vermoord door de rebellen.
Het bombarderen van kinderen en burgers
Nadat hij zag hoe het geweld toenam en burgers en kinderen werden gebombardeerd besloot hij het geweld met zijn vrouw en drie kinderen te ontvluchten en verblijft hij nu als vluchteling in Turkije. Tegenover The Guardian vertelt hij hoe de dagen in de ruimte zijn leven hebben veranderd: “Wanneer je de hele wereld door je raam hebt gezien, is er geen wij of zij, geen politiek”.
Toch voelt hij nu ook dat er wel degelijk een verschil is en voert hij strijd tegen het regime van Assad, wel met woorden in plaats van wapens laat hij weten. Zo neemt hij deel aan vergaderingen van anti-Assadgroepen en voert hij gesprekken met de Turkse overheid over de rechten van Syrische vluchtelingen.
Het doel van Faris is om ooit weer terug te keren naar zijn thuisland. Hij laat weten dat hij droomt over hoe hij in zijn tuin zit en zijn kinderen ziet spelen zonder bang te hoeven zijn voor bommen.