10 jaar The Devil Wears Prada: Dit was de invloed van Meryl Streep

Het had maar weinig gescheeld of The Devil Wears Prada was geen film van iconische proporties geweest en de referentie “That’s all” lang niet zo doorgedrongen dan nu het geval is. De reden: hoofdrolspeler Meryl Streep was bijna weggelopen van het salaris dat haar werd aangeboden.

Dat schrijft Variety na een interview met Streep en Emily Blunt, de pinnige maar aandoenlijke mede-assistent van editor-in-chief Miranda Priestly ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van de film.

Zonnebril

Streep wist dat het ‘huge’ zou worden, een blockbuster, nadat ze het script had gelezen. Het is een verhaal gebaseerd op de bestseller van Lauren Weisberger, die naar vermoeden Vogue’s Anna Wintour – boblijn, onverbetelijke blik en zonnebril – als template gebruikte voor het karakter van Priestly.

Misschien was het precies dat karakter van de machtige en imponerende mode hoofdredactrice, waardoor Streep vroeg om salarisverhoging. “Het aanbod was naar mij idee beledigend en gaf geen blijk van mijn waarde aan het project”, aldus Streep.

“Er dreigde een ‘goodbye’ moment, en toen verdubbelden ze het aanbod. Ik was 55, en had zojuist op een hele late leeftijd, geleerd voor mijzelf op te komen.”

Toen Streep eindelijk in de film zat, heeft ze er voor gezorgd dat er minstens twee memorabele scenes werden toegevoegd.

Kloffie

De eerste is de scene waarin Miranda Priestly de oufit van Anne Hathaway van top tot teen naloopt en valt over haar “lumpy blue sweater.. trickled on down into some tragic Casual Corner where you, no doubt, fished it out of some clearance bin”— een gedeelte die Streep suggereerde om het karakter wat ronder te maken en haar gedurfdheid in de industrie te onderstrepen.

En de tweede?

“Ik wilde ook,” zegt Streep, “een scene waar ze haar masker laat vallen, de onopgeschmuckte scene in de hotelkamer – gewoon om dat gezicht zonder beschermingslaag en een glimps te krijgen van de vrouw in de zakenvrouw.”

Inspiratie

Terwijl ze haar personage verfijnde, vertelt Streep aan Variety, kreeg ze inspiratie van onverwachte bronnen – allemaal man.

Neem haar onderkoelde, haast fluisterende stem in de film, gebaseerd op het vocale volume van acteur Clint Eastwoord, die volgens haar “nooit, maar dan ook nooit zijn stem verheft” en in plaats daarvan iedereen dwingt naar hem te luisteren.

Miranda’s ‘trademark’ combinatie van bijtendheid en ‘zelf amuserende ironie’, is afkomstig van Mike Nichols, met wie Streep samenwerkte voor Silkwoord, Heartburn en Angels in America.

Maar Miranda’s kenmerkende loopt? “Mijn pas, vrees ik, is van mezelf.”