Voor wie niet echt van awardshows houdt maar wel van politieke bijeenkomsten, waren de 60ste Grammy Awards een daverend succes. Al voor de avond begon, beloofde het een beladen feest te worden; Jay-Z keerde terug naar de Grammy’s na een zes jarige boycot, terwijl Frank Ocean thuis bleef vanwege de matige vertegenwoordiging van zwarte artiesten.
Zelden lag er tijdens de Grammy’s zo veel nadruk op maatschappelijke problemen, kritiek op de president en meeslepende optredens met een boodschap. Af en toe kreeg iemand ook nog een prijs. Welkom bij de Grammy’s nabeschouwing van 2018!
Shakira shakira
Dat representatie hoog op de agenda stond dit jaar bij prijzenuitdeler Recording Academy kon je al zien aan de nominaties. Zo waren bijna alle artiesten genomineerd voor Record of the Year én Album of the Year mensen van kleur. Terecht, na een jaar waarin artiesten van kleur de billboardlijsten domineerden en hip-hop het populairste muziekgenre werd in de Verenigde Staten. Het goede nieuws: er waren heel veel terechte winnaars! Het slechte: er ging nog best wat mis.
Kendrick Lamar won aan het begin van de avond al Best Music Video met ‘Humble’. Depeche Mode werd erkend met Best Remixed Recording voor ‘You Move’ en Shakira won Best Latin Pop Album met ‘El Dorado’ (steek je hand op als je niet wist dat ze een nieuw album had).
La La land
The Nationals nieuwe album ‘Sleep Well Beast’ werd verwelkomd als Best Alternative Music Album en de Foo Fighters kregen Best Rock Song met ‘Run’. La La Land en Vaiana waren de grote winnaars in Visuele Media. De eerste won zowel Best Compliation Soundtrack als Beste Score, maar de laatstgenoemde ging er met Best Song vandoor. Uiteindelijk won Bruno Mars de avond met zowel Song of the Year, Record of the Year én Album of the Year.
De politieke toon werd gezet toen Randy Newman Best Arrangement, Instruments and Vocals won voor zijn compositie – en nee, dit is geen grapje – ‘Putin’. Gastheer James Corden, bekend van onder andere Carpool Karaoke, liet Trump niet onbenoemd vanwege zijn boek Fire and Fury, dat wellicht volgend jaar genomineerd kan worden.
Het hoogtepunt kwam toen onder andere Snoop Dogg, DJ Khaled en niemand minder dan Hillary Clinton uit het boek voorlazen ter persiflage. Concreter werd de kritiek toen voormalig Fifth Harmony lid Camila Cabello een emotionele toespraak gaf namens de Dreamers: ‘Eerlijk gezegd is mijn reis niet anders dan die van hen. Ik ben een trotste Cubaans-Mexiaanse immigrant, geboren in oost-Havana, die voor u staat op het Grammy’s podium in New York City.’ De toespraak werd ontvangen met veel applaus, maar Blue Ivy was niet onder de indruk.
De maatschappelijke kritiek ging verder met Kendrick Lamar en een leger aan dansers die voor de Amerikaanse vlag stonden. Zijn nummer XXX bekritiseert onder andere de onderdrukking van zwarte mensen, het Amerikaanse wapenbeleid en Wall Street. Daarna voegde U2 zich bij hem want redenen. Ook Sting en Shaggy deden een duet. Niemand weet waarom.
#TimesUp
Nadat Brothers Osbourne, Eric Church en Maren Morris een lied zongen ter nagedachtenis van de slachtoffers in Las Vegas en Manchester, trad Kesha op met haar kwetsbare nummer ‘Praying’, ondersteund door een groep vrouwen waaronder Cyndi Lauper en Camila Cabello. Tussendoor besprak Janelle Monáe de #TimesUp beweging en moedigde het publiek aan om ‘samen te werken in de muziekindustrie om veilige werkplekken te creëren, gelijk loon en toegankelijkheid voor alle vrouwen’. De avond eindigde met rapper Logic die zowel over gender gelijkheid als immigratie sprak en samen met Alessia Cara en Khalid het heftige nummer 1-800 zong.
De sociale en politieke betrokkenheid is mooi, maar wat zegt dit nu over de winnaars en de Grammy’s zelf? Ondanks alle gesprekken over gendergelijkheid werden slechts twee vrouwelijke solo artiesten in de grote categorieën – Shakira en Alessia Cara als Best New Artist – beloond met een gouden grammofoonplaat. Ja, Carrie Fisher won een post-mortem Grammy voor haar ingesproken boek The Princess Diariest, maar zou zij tevreden zijn met dit totaal?
Subtiele conservativiteit
Het gebrek aan zwarte mannen werd rechtgezet met Childish Gambino (Best Traditional R&B Performance), The Weeknd (Best Urban Contemporary Album), Dave Chappelle (Best Comedy Album) en Kendrick Lamar (Best Rap Performance en Best Rap Song) die allen prijzen wonnen. Toch schuilt er nog een subtiele conservativiteit in de progressieve show.
Vrouwen van kleur waren tijdens The Grammy’s nog steeds ondervertegenwoordigd en ondergewaardeerd, in zowel nominaties als grote solosuccessen in de hitlijsten. Tina Turner kreeg een Lifetime Achievement Award maar dit werd niet uitgezonden. Kruisbestuivingen lijken ook nog een stap te ver. R&B, Urban en Rap zijn categorieën traditioneel gedomineerd door zwarte artiesten. Zo had Best Pop bijvoorbeeld alleen witte artiesten en zelfs daar won de enige man (Ed Sheeran met Shape of You).
Dit jaar waren The Grammy’s politieker en diverser dan ooit en dat leverde enkele memorabele momenten op. Bruno Mars, hate him or love him, is een Hawaiiaanse man die voornamelijk scoort met a-politieke hits. Zijn overwinning laat zien hoever we gekomen zijn én hoeveel er nog te doen is voor de muziekindustrie op het vlak van diversiteit en representatie.
Maar wellicht zegt het genoeg dat juist Mars’ escapisme vermomd in jaren 80 en 90 nostalgie de grote winnaar was. Zo politiek als muziek is en hoort te zijn, wint uiteindelijk toch de wens om naar een lekkere plaat te luisteren waardoor we de narigheid even vergeten.