Netflix, hear me out. De laatste tijd release je allerlei moois maar heb je ook de gewoonte de stekker te trekken uit het een en ander. Dat is oké, we begrijpen dat een business moet draaien.
Er is een nieuwkomer waarvan ik hoop dat je er na dit seizoen nog geen genoeg van hebt. Ik heb het over Gypsy. Een nieuwe indie-achtige psychologische thriller over Jean Holloway (Naomi Watts), de gedragstherapeute in Manhattan wier ingeperkte verlangens langzaam de vrije loop krijgen als ze relaties aangaat met de familie en relaties van haar cliënten.
Negatieve reacties
Klinkt als een bizar script over een therapeute in een mid-life crisis? Niet helemaal. De serie blinkt uit in haar normaliteit. De strekking van Gypsy is dat ieder mens anders is dan hij zich voordoet. Jean, fantastisch gespeeld door de immer classy Naomi Watts, is geen gewiekste therapeute met kwaadaardige gedachten. Ze is een mens met haar ups, downs en stalkerige trekjes.
De recensies over de psychologe die met man en dochter woont in een buitenwijk in Connecticut, zijn niet mis. Jean zou geen charme hebben, de Indie-achtige serie zou ‘het’ grote probleem van Netflix illustreren en slechts ontluikende gay liefde vertonen – ongeloofwaardig, menen critici en met tien afleveringen en weinig schokkende gebeurtenissen, tergend traag.
Gelaagdheid
Waarom kunnen we dan niet wachten op seizoen 2?
In Gypsy zien we voor het eerst een Netflix-serie met een complexe verhaallijn en hoofdpersonage waarin we ons kunnen verplaatsen. De beelden stralen verfrissende eerlijkheid uit. We zien een imperfect maar gezellig huis, bemoeierige moeders en enigszins begrijpelijke leugens als het leven je als hete adem in de nek hijgt.
Daarnaast doet Jean, die volgens kleine gesprekken tussen haar en haar man lang geleden haar ‘wilde haren kwijtraakte’, behoorlijk haar best alles zo goed mogelijk te doen. Te zorgen voor haar 9-jarige dochter, een leuk huwelijk te hebben, haar cliënten de zorg te bieden die ze nodig hebben en meer.
Eerlijk
Dat op een gegeven moment de eerlijkheid het wint van deze kleine dagelijkse toneelspelletjes, is als kijker heerlijk om te zien. Denk aan de scene tijdens het verjaardagsfeestje van haar dochtertje, waarin ze een hartig woordje spreekt met een fellow-moeder die alles ogenschijnlijk perfect doet.
Het is duidelijk dat Jean – liefkozend ‘Jeannie’ genoemd door haar man – de tweestrijd vecht tussen een oud, wild leven en nieuw dagelijkse standaard. Een waarbij haar frisse Chance-geurtje is ingenomen door een meer degelijke variant en een bak popcorn en kop koffie het winnen van de Bourbon.
Fouten maken is menselijk
Jean is allesbehalve perfect. Dat claimt ze ook niet te zijn. Maar het zijn vaak mannen die hun midlife-crisis op het witte doek uitspelen. Ze kopen een motor, starten een affaire of vervreemden zich van alles wat burgerlijk is. Een lelijk proces, net zoals bij Jean.
Ze is niet alleen een vrouw maar heeft ook nog allerlei relaties die het proces bemoeilijken; een man, dochter, carrière en meer. Verfrissend, wederom.
Daarnaast is Gypsy gewoon hét excuus om al je voyeuristische en nieuwsgierige perikelen te bevredigen. ik bedoel: een therapeut weet meer van je dan je huisdier, vriendenkring en soms familie tezamen. Het is dan ook voer voor een behoorlijk fijne serie om te kijken wat de grenzen zijn van deze privacy en menselijke struggles van degene aan het voeteind van de therapie-divan.
