Terwijl ik in mijn hoofd nog een keuzeoorlog aan het uitvechten ben tussen de pumpkin spice en vanilla latte, word ik enthousiast begroet door de meneer achter de kassa. ‘Hi, how are you?’ In Amerika krijg je niet een ‘goedemorgen’ of iets wat door moet gaan voor een knikje als je bij de kassa staat. Neen, je wordt meteen gevraagd naar je innerlijke gesteldheid. Maar waarom wordt deze diepzinnige levensvraag toch aan mij gesteld op de vroege ochtend?
Het valt mij elke keer op als ik mij in een Engelstalig land bevind: het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Amerika… Mensen begroeten je heel anders. Ze zijn niet alleen een stuk enthousiaster dan de gemiddelde caissière bij de Jumbo, maar ze vragen ook meteen hoe het gaat. Dat doen ze natuurlijk niet echt. De ‘how are you’ in Amerika is namelijk hetzelfde als de ‘goedendag’ in Nederland. Het enige verschil is dat er aparte sociale regels voor gelden.
Origine
Na wat doorvragen kom ik er achter waarom mensen toch altijd vragen hoe het met mij gaat als ik mijn koffie bestel. Het is een vorm van beleefdheid. De ‘how are you’ of ‘how do you do’ stamt uit de 17e eeuw toen deftige Britten elkaar nog brieven schreven. Zo is de eerste ‘how are you’ terug te traceren naar een tragikomedie uit 1666 van auteur William Killigrew: “Pillocles: How are you sir? Methinks your Eyes do shew some anguish in your wounds, do we not trouble you?”
De vraag ‘how are you’ lijkt van het uitgebreide ‘how are you in health?’ te komen waarbij iemand naar zijn gezondheid werd gevraagd. Dit werd gezien als een vorm van beleefdheid, welke vooral door de hogere klassen in de maatschappij werd ingezet. Door de jaren heen is de begroeting langzaam overgewaaid naar andere Engelstalige landen en wordt het nu nog elke dag gebruikt.
Wat zeg je terug?
Nu duidelijk is waar het vandaan komt, rest er nog één hamvraag: wat zeg je terug? Je kan namelijk snel de fout in gaan. De grootste fout die je kan maken is misschien wel vertellen dat het niet goed gaat. Het is helemaal niet de bedoeling dat je een eerlijk antwoord geeft. Vraagt iemand hoe het gaat? Dan gaat het altijd goed. En niet prima of OK. Een vriendin vertelt mij dat ze zelfs een bezorgde ‘what is the matter?’ kreeg toen ze antwoordde met een ‘I am fine’. In Amerika gaat het bijvoorbeeld altijd ‘great’ of ‘fantastic’, zélfs als je nog aan het herstellen bent van je kater.
Als je alleen maar zegt dat het goed gaat en de vraag niet terug stelt, komt het ook onbeleefd over. Het beste antwoord lijkt daarom ‘great, how are you?’ Nu geef je antwoord én vraag je hoe het met de ander gaat. Ook hierop zal je altijd hetzelfde antwoord krijgen.
Het lijkt misschien heel gek, zo’n cultuurverschil, maar geloof mij als ik zeg dat het je weekend trip naar Londen of New York een stuk makkelijker zal maken. Wat vind jij de gekste begroeting in een ander land?