Bij Vance schrijven we regelmatig over kleding, spraakmakende collecties en vernieuwende ontwerpers. Wat we daarbij niet moeten vergeten, is de manier waarop de niemendalletjes worden geproduceerd.
Want wie maakt onze kleren? Arjen Lubach presenteerde een haarfijne analyse in zijn programma Zondag met Lubach. We weten allang dat onze kleding wordt gemaakt in lagelonenlanden, zegt Lubach. Maar hoe die mensen worden behandeld, is niet duidelijk.
Noodkreet
Aanleiding van het item was een noodkreet genaaid in ZARA-kleding. Turkse arbeiders lieten volgens verschillende media handgeschreven labels achter met de tekst: ‘Ik heb dit kledingstuk gemaakt, maar ik ben er niet voor betaald.’
In 2014 kwam kledingketen Primark slecht in het nieuws toen arbeiders een dergelijke noodkreet in het etiket hadden genaaid. Naderhand bleek het hier te gaan om een hoax.
Het ZML-item over de erbarmelijke omstandigheden van kledingmakers in lagelonenlanden werd alleen al op YouTube in een paar uur meer dan 50.000 keer bekeken.
Duurder is niet beter
Lubach zoekt in het 15-minuten durende item naar het antwoord op de vraag: wie maakt onze kleren? Hij kijkt daarbij naar consumenten, de merken en de politiek. Hij oppert daarbij voor meer transparantie, bij goedkope én prijzige kleding, zegt Lubach.
Want duurder is niet beter. Dat bleek wel toen de kledingfabriek in Bangladesh instortte. Zo’n 1100 mensen kwam hierbij om het leven. Officieel deed geen enkel groot kledingbedrijf zaken met de fabriek, tot de kledinglabels boven kwamen drijven in het puin na de ramp. Primark, Mango, Benetton, Zara, C&A en ga zo maar door.
Relevant
De consumenten, de merken en de politiek: Lubach gaat ze allemaal na. Maar weet ook maar één van de partijen hoe het zit? De conclusie is schrikbarend. En hoewel het item over arbeid in slechte arbeidsomstandigheden niet geheel nieuw is, is het minstens zo relevant als jaren geleden.
We kunnen het ons niet veroorloven met oogkleppen op te leven, zegt Lubach met zijn item. En daar heeft hij een gigantisch punt.
