Laten we een knus avondje op de bank niet afdoen als ‘autistisch’

De afgelopen jaren was er een dankbare herwaardering gaande van introverts: mensen die opladen van alleen zijn in plaats van verkeren in gezelschap, en die een boek of een goede serie verkiezen boven oppervlakkig geklets in de kroeg.

‘Niks mis met de stille mens’, kopten media maandenlang. De kern van de discussie was dat gedrag waarbij je niet de hele wereld met een big smile begroette, ook moest kunnen. Sterker nog: de wereld zou er baat bij hebben als niet iedereen haantje de voorste was. Slimme koppen die iets in stilte bedachten, waren stiekem best cool.

Enter het ontzag voor de geeky nerd die blijer wordt van een uurtje programmeren dan borrelen in de zomerzon.

Negatieve gevolgen

Voor een tijdje mocht en kon daarmee alles. Dansen in clubs maakte plaats voor Netflix & Chill waarmee een einde was gekomen aan het idee dat ‘uitgaan’ altijd beter is dan staying in met een bord afhaalchinees op je schoot.

Maar zoals dat gaat met trends, dringt het niet door tot alle lagen van de samenleving. Het waait weer over. ‘Een avondje thuis’ wordt inmiddels weer aangevuld met ‘saai he’. Een meisje in de trein verwoordde haar boring zondagavond op de bank pijnlijk bezwaard door te spreken van een ‘autistisch avondje’, gevolgd door de woorden: “Erg he?”.

Niet alleen is de term autistisch in deze zin omstreden en onjuist, ook slaan de negatieve gevolgen van nooit eens écht alleen zijn ons om de oren. We blijken minder gelukkig als we continu dingen aan het doen zijn in plaats van beleven, en onze concentratie wordt er ook niet beter op, schrijft Wouter van Noort in zijn nieuwe boek ‘Hallo, is daar iemand?’ over onze afhankelijkheid van onze smartphone en daarmee continue impulsen van buitenaf.

Contradictie

Journalist Kiki Düren – afgaande op haar social media feed een drukdrukdrukbestaan – schreef hierover een eerlijk stuk waarin ze erkent paniekaanvallen te hebben dankzij haar propvolle bestaan en gebrek aan avondjes op de bank.

Ze beschrijft de terugkeer van paniekmomenten zoals ze die eerder had zodra ze te veel hooi op haar vork nam of te weinig sliep. “Dit was zo’n week. Ik leef al bijna drie maanden uit verhuisdozen bij moeke, ben continu met mijn koffer in de weer en heb zo’n beetje iedere avond ‘iets sociaals’ gedaan. Vind je het gek, Kiki Paniekie? Nee, ik vind het niet gek, maar irritant is het wel.”

Het is een gekke situatie: op de bank als noodzakelijk achten maar het niet doen terwijl we er letterlijk ziek van worden. Van kinderen wordt gezegd dat vervelen en jezelf vermaken goed is. Waarom is dat bij volwassenen dan anders?

Not cool, brah

Het lijkt toch niet zo cool, je binnenshuis opsluiten terwijl de wereld lonkt. In onze maatschappij waarderen we nog steeds de mensen die 24/7 bruisen en met een tomeloze energie hun Instagram-feed bijwerken en al dan niet op elke nieuwe hotspot in de stad te vinden zijn.

Maar wat boeit het, dat je liever de contouren van je bank nog eens oprekt na een lange dag in de weer te zijn geweest?

Extra verfrissend is daarom het handjevol mensen dat niet alleen spreekt over de voordelen van cocoonen op de bank maar het ook daadwerkelijk doen en laten zien. Journalist Liesbeth Rasker is één van mijn meest gekeken feeds op een van mijn solo-avondjes. Zij op haar bank, met een dekentje en kat, en ik op mijn bank. Haar kat is dan weer schattig én hip. The best of both worlds, moet ze hebben gedacht. Ik ben het daar volmondig mee eens.