Nu aan het lezen
Terwijl Nederland afgelopen week genadeloos werd ingepakt in een deken van herfst, blaadjes en gure wind, dronk ik espresso op een plein in Madrid. Tapas werden gegeten op een tijdstip waarop ik doorgaans mijn make-up van mijn gezicht veeg en Valenciaans zout en zand kriebelde genadeloos aan mijn tenen – ook na een grondige douchebeurt.
Welgescrubd, enigszins gebruind en nog in Spaanse sferen, ben ik inmiddels weer aan het werk. Ik vertel je dit niet om jaloers te worden noch om te wensen dat je per direct naar Schiphol rent; ik vertel dit omdat de dingen die een vakantie zo gelukzalig maken, gewoon te gebruiken zijn in je dagelijkse leven.
Het verfrissende aan vakantie vind ik de dingen die je kan leren van andere culturen. Die zaken waardoor je het leven met een glimlach overziet. De meest inspirerende gewoontes waardoor ik de komende donkere maanden met dagelijkse beslommeringen aan kan, deel ik graag met je. Salut!
Goed, het is een wat uitgemolken clichéwoord als je het hebt over de Spaanse manier van leven. Tranquilo: rustig aan, alles komt op zijn tijd. Toch berust de uitdrukking op wat ferme waarheden. Ik kwam hierachter toen ik op een Spaans treinstation mijn propvolle koffer in een bagagekluis probeerde te stoppen. In plaats van haast te maken, het was druk, het klimaat zwetend, opperde de dienstdoende beveiligingsman rust. En inderdaad: vanwaar mijn haast?
We hebben het idee dat het leven aan ons voorbij gaat als we niet snel genoeg reageren. Maar juist in die vertraging, ervaar je rust en kalmte – in plaats van een bonkende wervelwind ergens ter hoogte van je maag en borstkast.
Tranquilo-leven berust niet op niks doen, maar dagelijkse bezigheden op een andere manier aanpakken. Het doel is niet iets af te maken, het doel is iets volledig te ervaren. Streef naar een stressvrij leven, een relaxte mindset en een ‘we gaan het doen’, mentaliteit die veel Zuiderlingen jaloersmakend bezitten.
Dat houdt ook in flexibel om te gaan met veranderingen. In plaats van boos en gestresst te worden als de rij in de winkel uren lijkt te duren, kan je dit moment gebruiken als een sociale activiteit. Maak een praatje en kijk eens om je heen.
Terwijl ik de derde pan paella van mijn week in Spanje verorberde, ging ik samen met mijn reisgenoot na hoe het kon dat ik niet tonnetje rond over de strandboulevard liep. Goed, ik liep veel maar dat was slechts een compensatie voor mijn yogales en vele fietssprintjes in Nederland.
Ik zag de meest slanke beachbabes en boys eten. En dan heb ik het niet over overdadig snacks of zakken chips, maar echt eten. Een bord vol zelfs, soms meerdere, maar altijd de juiste portie. Dat wil zeggen veel groenten, wat vlees en vis, en jawel: een lekker knapperig broodje on the side.
Het punt dat ik probeer te maken: die ene Nederlandse flinkbelegde sandwich met smeersels en sauzen die je gedachteloos naar binnen propt tijdens je lunch bevat minstens zoveel, al dan niet meer, ongezonde ingrediënten dan een bordje vol versgekookte goodness die niet onder doet voor een rijkelijke avondmaaltijd.
Van eten wordt je niet dik, wel van snacks en overdaad. Bijkomend voordeel: het bereiden of het verorberen van een dergelijke maaltijd, dwingt je de tijd te nemen. Echt eten dus, tranquilo style. Doe het samen met vrienden, familie of andere bekenden en je werkt direct aan je sociale happiness: mensen met sociale contacten, zijn stukken gelukkiger dan hun solo-soortgenoten.
Ik klop mezelf wellicht iets te vaak op de borst als ik de fiets boven het openbaar vervoer verkies, weer of geen weer. Ook als het een afstand betreft die ik gemakkelijk ter voet kon afleggen. In landen met heuvels, bergen of een gebrek aan fietspaden, is dit geen optie. Daarnaast is het te warm om flinke inspanning te leveren. Een mooie combinatie tussen effectiviteit en een rustig tempo, is lopen. Gewoon, been voor been.
Naast dat het er altijd bijzonder leuk en stads uit ziet, met name als je een beker to-go koffie draagt, is je ter voet voortbewegen ook stukken gezonder. Fietsen is snel, lopen dwingt je tot een bepaald tempo. Het zet de wereld in perspectief en maakt rustig, dat komt doordat het bepaalde neuronen in je hersenen kalmeert.
Dit is geen regel tegen slonzigheid of een manier om je ijdelheid op te vijzelen. Wat je aanhebt, heeft effect op hoe je je voelt en wat je uitstraalt. Dat wist ook de man die op het Plaza Mayor uitgebreid zijn schoenen liet poetsen. Geen mens die ervan opkeek. Aandacht besteden aan je hoe je eruit ziet, zoals veel mannen en vrouwen in Mediterrane landen, betaalt zich terug. Letterlijk en figuurlijk.
Het spreekt namelijk van zelfrespect (je bent het waard je mooi te maken) en is prettig om naar te kijken. En mooie dingen, zijn niet nutteloos. Het schijnt dat ethische schoonheid, te vinden in kleding, schilderijen of een natuurtafereel, je gelukkiger maken.
Door een gewoonte maken van een tweede blik op je outfit, je haar netjes te maken en zo nu en dan een borstel over je schoenneus te halen, maak je alvast een goed begin. En begin je nu, dan slijt het erin als gewoonte. Daarnaast is gewoon ontzettend badass om als tachtigjarige vrouw een op maat gemaakte jurk te dragen, inclusief designbril, handtas en killershoes.
Een hedonistisch bestaan is zo slecht nog niet, al is dat de eerste paar dagen van een vakantie soms best lastig. Je moet loskomen van dagelijkse routines, went aan een nieuwe plek en bent niet functioneel. Je kan de opdoemende onrust bekoelen met activiteiten: de stad tot in de kleinste straatjes verkennen en alles lezen wat er te lezen valt.
Maar het is niet het functionele, praktische of geplande waar mensen uit de Mediterranee zo bekend om staan. Het is de sfeer van samenzijn, kijken naar sterren in de buitenlucht, feesten tot diep in de nacht en filosoferen met een glas wijn over het leven.
Te druk hebben is geen excuus want werk is nou eenmaal niet het belangrijkste in de wereld. Wat wel? Tijd doorbrengen met de mensen die je lief zijn. Dus, in plaats van de stadsplattegrond uit je hoofd te leren bij de volgende citytrip, kan je ervoor kiezen te verdwalen.
Een uur lang zonder missie rond te dolen en vervolgens met je reisgenoten een gesprek te voeren. Het solistische karakter van ons doorgaande bestaan, doet ons namelijk niet goed. Burn-outs, nervositeit, noem het maar op: volgens dit artikel van The Guardian resultaat van ons huidige economische, technologische en ideologische systeem.
We zijn, aldus het artikel, ultrasociale wezen, wiens hersenen zo zijn gemaakt om op andere mensen te kunnen reageren. maar we worden van elkaar losgetrokken. Laat je vakantie een inspiratiebron zijn voor langzamer leven, intenser, genietend en vooral: samen.
Sorry. Nog geen gegevens beschikbaar.