Stellen wij Nederlanders ooit nog wel eens iets op prijs?

Begin dit jaar kwam een nieuwsitem voorbij in het achtuurjournaal over een voedselbank in het Belgische Mechelen die sloot vanwege onder andere gebrek aan waardering. De vrijwilligers waren het helemaal zat dat bezoekers aan de voedselbank steeds ondankbaarder werden.

“Basisproducten zoals rijst vinden sommigen te gewoontjes. Een deel weigert het, anderen gooien producten zelfs weg. We vinden wel eens producten op de parkeerplaats aan de overkant van de straat”, vertelt Patrick Nolf, voorzitter van de voedselbank, in Het Nieuwsblad.

Mijn mond viel open van verbazing. De mensen die hulp nodig hebben en krijgen, worden naar mijn idee steeds veeleisender. De vraag die mij direct te binnen schoot: waar is onze waardering? Waardering voor de medemens en de kleine dingen? Zijn we nou echt zo egocentrisch geworden als iedereen beweert?

Betekenis

Laten we eerst eens opzoeken wat de betekenis is van het woord. In de Van Dale wordt waardering beschreven als ‘het op prijs stellen, zijn waardering uitspreken’. Ik vraag mij af of mensen tegenwoordig überhaupt dingen op prijs stellen. Een dankjewel is vaak al te veel gezegd, wanneer de jonge serveerster je kop koffie netjes bij je tafel komt brengen in een café. Het is allemaal zo gewoon geworden dat we op onze wenken worden bediend, dat waardering ver te zoeken is anno 2017.

Mark Rutte

De premier schrijft in zijn openlijke brief ‘Aan alle Nederlanders’ over het asociale, niet normale gedrag van ons Nederlanders. “U herkent het vast wel. Mensen die zich steeds asocialer lijken te gedragen. In het verkeer, in het openbaar vervoer en op straat. Niet normaal”, beschrijft Rutte. Ook al zou ik dit persoonlijk anders verwoorden, ik ben het wel met hem eens.

Tegenwoordig zijn we niet meer de beleefde, nette mens die iemand helpt wanneer hij zijn boodschappen uit zijn handen laat vallen, maar zijn we de egoïst geworden die er domweg naar gaat kijken hoe hij zijn eigen boodschappen weer van de vloer opraapt.

Koning van asociaal gedrag

Mijn collega zei zojuist heel terecht: “Nederland is de koning van asociaal gedrag.” De reden? We leven in onze eigen (social media) bubbel en leven langs elkaar heen. Het boeit ons blijkbaar niet meer wat een ander vindt of doet. Behalve als we likes krijgen op onze Instagram- of Facebookposts, dan vinden we die verre vriendin ineens heel aardig.

En ja, ik spreek in de we-vorm, omdat we allemaal wel eens schuldig zijn aan asociaal gedrag. De een misschien iets vaker dan de ander, maar wat als we dat asociale gedrag nou eens omzetten in waardering voor elkaar. Door simpelweg vaker dank je wel te zeggen tegen de serveerster of tegen de vrijwilliger van de voedselbank.

Waardering tonen is iets dat we best vaker mogen doen en wat naar mijn mening wel nodig is in deze rumoerige tijd.