Waarom je Oscar-winnaar Moonlight gezien moet hebben

Het duurde even, maar het is inmiddels duidelijk wie de grote winnaar is van de Oscars: niet ‘La La Land’, maar ‘Moonlight’ wint de award voor Beste Film. Na grote verwarring nadat er twee kaartjes waren omgewisseld (gevalletje Miss Universe), is de terechte winnaar in mijn ogen de film van regisseur Barry Jenkins. En als je de Oscar winnaar nog niet gezien hebt, shame on you.

Het moment dat Barry Jenkins zijn ‘Moonlight’ debuteerde, werd de film overspoeld met reacties. Van felle kritiek tot nominaties voor filmprijzen. De film deed iets met de kijker en dat is ook precies de reden waarom iedereen de film moet zien.

Homoseksueel

Jenkins werkte vier jaar aan de film, dat gebaseerd is op het toneelstuk ‘In Moonlight Black Boys Look Blue’, waarbij een zwarte, homoseksuele jongen wordt gevolgd in zijn jeugd, tienerjaren en volwassenheid. De regisseur heeft er voor gekozen om de film ook in drie hoofdstukken op te delen waarbij de hoofdrolspeler Chiron in zijn drie levensfases te zien is.

De 10-jarige Chiron is een stille jongen die wordt gepest doordat hij zich af en toe wat meisjesachtig gedraagt. Zijn drugsverslaafde moeder Paula (gespeeld door Naomie Harris) is er nooit voor hem, maar Chiron komt in contact met de lokale drugsdealer (Mahershala Ali) die hem op weg helpt in het leven.

Als een tiener krijgt Chiron steeds meer te maken met pesterijen en verwaarlozing door zijn klasgenoten en zijn moeder. Wanneer Chiron volwassen is, krijgt hij de straatnaam Black en bevindt hij zich in dezelfde drugswereld als waar hij vandaan kwam. Ondertussen probeert hij om te gaan met zijn geaardheid.

Autobiografisch

‘Moonlight’ is een emotionele rollercoaster die je meeneemt in het leven van een jongen die zijn plaats in de wereld zoekt. Jenkins heeft de film nooit bedacht als een les of standpunt. Zijn doel was om de personages zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen.

De film bevat namelijk autobiografische gebeurtenissen van regisseur Jenkins en toneelschrijver Tarell McCraney: beiden groeiden op in een achterbuurt, McCraney ontdekte dat hij op mannen viel en beiden hadden een verslaafde moeder. En dat merk je alles hoe het doordringende verhaal aan je wordt verteld, met nauwelijks dialoog. De ene keer extreme close-ups op het gezicht van Chiron, de andere keer rondcirkelend om de personages heen.

Het geeft een dromerig, maar tegelijkertijd levensecht effect. Van begin tot het eind wordt je in de film gezogen en leef je met de zwarte, homoseksuele jongen mee die je de daadwerkelijk de hele wereld gunt.