Niet alleen Amerikaanse ouders, maar ook wijzelf kunnen wat leren van onze nuchtere opvoeding

Het is behoorlijk vreemd om je eigen opvoeding, zo één met broodjes hagelslag en klokslag om zes uur eten, vanaf een afstand te bekijken. Eén ding is zeker: het stelt zaken behoorlijk in perspectief.

Afgelopen weekend deden de Britse en Amerikaanse Rina Mae Acosta en Michele Hutchisont observerend uit de doeken hoe ‘roekeloos’ spelen in de zandbak wel niet is en zoiets simpels als zelfstandig naar school fietsen niet overal vanzelfsprekend is maar absoluut mag worden toegejuicht.

Strikdiploma

Zij brachten het boek ‘De gelukkigste kinderen van de wereld‘ uit over de Nederlandse opvoeding waarin middelmaat nog altijd wordt verkozen boven excelleren. Beiden vrouwen, getrouwd met een Nederlandse man, woonachtig in Nederland en fervent aanhanger van opvoeden The Dutch Way noemen het verfrissend hoe wij onze kinderen ‘liefdevol verwaarlozen’.

Waar het in The States als onverantwoord en zelfs als ‘slecht’ wordt gezien als kinderen zonder begeleiding naar school lopen of alleen thuis zijn, is dat hier de normaalste zaak van de wereld, schrijven Rina Mae Acosta en Michele Hutchison. Het levert kinderen zelfstandigheid, zelfvertrouwen én geluk op.

Opvoeding

De auteurs hebben naast eigen ervaring ook enige data om uit te putten. Volgens Unicef-rapporten (uit 2007 en 2013) zijn onze koters de gelukkigste op aarde. Als enige land staan wij in de top 5 in alle categorieën: materieel welzijn, gezondheid, veiligheid, onderwijs, gedrag en huisvesting.

Waar ‘geluk’ juist niet keihard wordt nagestreefd of ontleend aan succesjes zoals een opperbest strikdiploma, zijn we dat des te meer.

Hoe anders aan de andere kant van de oceaan waar op Angelsaksische wijze ‘meer, beter, best’ wordt gepromoot. Kinderen moeten een toelating doen voor ‘pre-school’ en krijgen al op jonge leeftijd huiswerk mee, hoewel uit onderzoek blijkt dat dit weinig tot geen effect heeft op hun ontwikkeling – op een torenhoge afkeer van to-do lijsten na, stel ik mij zo voor.

Onzekerheid

Achter elk Brits of Amerikaans kind staat volgens de auteurs die een ‘competitie-opvoeding’ hebben genoten een ‘hyperwaakzame’ en twijfelende ouder die hun kind kostte wat het kost in het vizier moeten houden. Nederlandse ouders zijn relaxed maar gaan wel steeds meer deze kant op.

We hebben namelijk op veel vlakken een liefdesrelatie met de VS, wat zoveel betekent als dat we dezelfde trends doorlopen alleen dan 15 jaar later.

En daar zit de moeilijkheid, want het valt niet te ontkennen dat we behoorlijk aan het streven zijn geraakt. Twee keer in de week voetballen met vriendjes is ingewisseld door Chinese les, meditatieve yoga voor kids en naschoolse Cito-trainingen. Voor onze bloedjes van kinderen is niets te gek, nét zoals in Amerika en het Verenigd Koninkrijk.

Alarmbellen

Het gevolg is dat we reuze educated zijn en elke kiem van talent proberen te laten ontspruiten, maar ook tergend onzeker en prestatiegericht zijn. Een beetje zoals the Americans.

Het boek van de twee Engelstalige vrouwen is daarmee niet alleen relevant voor opvoeders waar dan ook ter wereld, maar ook voor inmiddels opgegroeide kinderen die al flexwerkend lopen te bouwen aan hun giga-cv.

Soms is goed gewoon goed. Een zesje dus of een ‘oké job’ en nee: daar ga je niet dood aan.