Beschimpt vanwege je gewicht: ‘Zo is het om dik te zijn in Frankrijk’

Frankrijk. Beelden van Bretonse strepen, botercroissants en de meest vrouwelijke vrouwen op aarde overspoelen je netvlies. Frêle is niet voor niets een woord afkomstig uit het Franse land, duidend op een broos en teer gedaante – het liefst afgetopt met een flinterdunne Gauloise.

Zie dan maar eens volslank te zijn of ronduit dik. Dat schrijft Gabrielle Deydier (38), Française en auteur van het nieuwe boek You’re Not Born Fat (‘On ne naît pas grosse’). Twee decennia lang was haar leven een vleesgeworden nachtmerrie: ze werd beschimpt vanwege haar gewicht (150 kg) in een land waar mager de maatstaf is.

Vrouwelijk

Deydier wordt sinds haar gevecht tegen bodyshaming geprofileerd in toonaangevende media als Le Monde, Figaro en Le Point. Hierin vertelt ze hoe ze strijdt tegen discriminatie en de verbale mishandeling die ze van kinds af aan heeft te verduren.

Tegen The Guardian: “Francaises roemen zichzelf omdat ze de meest vrouwelijke van heel Europa zouden zijn. Er heerst een gevoel dat vrouwen perfect moeten zijn op ieder vlak”, aldus Gabrielle die vanwege haar openhartigheid voor het eerst in Frankrijk de discussie aanzwengelt over wat het betekent om dik te zijn in het land.

De aankondiging van haar boek illustreert zonder woorden wat Deydier al haar hele leven weet: als je dik bent, tel je niet mee. Verhuld met een masker van de graatmagere Kate Moss kleedt Deydier zich uit totdat niets rest behalve zijzelf. De caption: ‘Ik ben dik en dit is mijn lichaam.’

‘Bedek jezelf’

Gabrielle is niet altijd open geweest over haar lichaam. Tot zes maanden geleden kon ze niet eens naar een foto van haarzelf kijken. Gabrielle: “Mijn publicist zei: je zal op tv komen en het zal moeilijk zijn.” Toch bereidde ze zich hierop voor. Samen met een vriend begon ze foto’s van zichzelf te maken in een badpak zodat ze zichzelf zou leren accepteren. Eerdere ervaringen op Franse stranden, leerden haar exact het tegenovergestelde. “Ik werd gesommeerd mij te bedekken.”

Dat Gabrielle een lans breekt voor vrouwen in Frankrijk met overgewicht, betekent niet dat ze obesitas promoot. “Het aantal mensen met overgewicht is in tien jaar tijd verdubbelt, dat is veel te veel. Maar het betekent niet dat we mensen met obesitas moeten discrimineren of hen moeten vertellen dat ze niet kunnen werken.”

Bodyshaming is geen exclusief Frans verschijnsel: in veel Westerse landen is een vetrolletje het nieuwe taboe. Toch lijkt Frankrijk voorop te staan als het gaat om de sociale druk voor vrouwen om slank te blijven. Deydier slaat de cijfers er op na: er is geen land waar maagverkleiningen zo in de lift zitten en zo’n 80 procent van de Franse vrouwen doet aan een dieet.

Daarnaast merkte Gabrielle dat een jaar studie in Spanje in het niets leek op haar ervaringen in haar thuisland. “Mijn gewicht was daar geen punt. Als iemand een opmerking maakte over hoe ik eruit zag, dan was het alleen om een compliment te geven.”

Eetstoornis

De les die Deydier trekt uit de reacties op haar boek – dat nog niet is vertaald naar het Nederlands of Engels – is dat ontiegelijk veel vrouwen kampen met een eetprobleem. “Vrouwen bedanken mij. Ze vertellen over de angst dat ze aankomen en hun man ze zal verlaten en tal van andere zorgen.”

Het verhaal van Gabrielle is heroïsch en wij kunnen alleen maar hopen dat het wordt vertaald naar het Nederlands. We zullen het lezen en verslinden, net zoals die extra croissant met jam bij het ontbijt.