Op de Amsterdam Fashion Week is alles en iedereen content

Of ik in de naam van de journalistiek de Amsterdam Fashion Week wil bezoeken. Is mijn naam Nina? Hallo, ja! De jaloerse kreten van vriendinnen alleen al waren reden genoeg om in mijn finest outfit (“Een echte Zara”) vrijdag naar de Westergasfabriek te hollen.

Fashion Week is een soort heilige graal van enorme proporties, niet vanwege de couturiers en designtalenten die er hun werk showen (voor al gauw een luttele 30.000 euro), neen, maar door de verhalen. Rondom de Fashion Week hangt zolang ik mij kan heugen een zweem van exclusiviteit, hautaniteit en het vermoeden dat je er alleen binnenkomt met een verveelde blik en peperdure outfit.

Ter voorbereiding luister ik braaf Madonna’s Vogue, Covergirl en ‘I’m too sexy for my shirt’. Maar: als mode-leek is geen voorbereiding genoeg voor een evenement waar tout fashionland op af komt. Alhoewel. Lopen daar nou kinderen rond? En is een jurkje van ASOS echt geoorloofd?

Iedereen beroemd

Ja. In tijden van ‘iedereen een blogger/vlogger/mode-girl’ wél. Sinds een jaar is Fashion Week ook toegankelijk voor gewone stervelingen. En natuurlijk, er liep een Leco rond, Fred van Leer en een handjevol BN’ers. Maar de ijzige blik van Anna Wintour of in ons geval Karin Swerink? Nimmer.

Op wat misplaatste arrogante blikken na, is het vooral een plek waar iedereen hoopt op dé fashion week uit Sex And The City, bekend met de quote “Every year the Women of New York leave the past behind and look forward to the future… this is known as Fashion Week.” Maar feit is dat we in Amsterdam zijn. Een wereldstad, heus, maar geen New York, Milaan of Parijs.

Minder exclusief

Dat weerspiegelt zich in het aanbod: jonge talenten nemen de bühne in, in tegenstelling tot de Fashion Weeks wereldwijd, waar het draait om de nieuwste collecties van ’s werelds grootste modehuizen.
Creative director Iris Ruisch bladert hoogstpersoonlijk de afstudeercollecties door van elke modeopleiding in Nederland.

Zij noemt het programma vol onontdekte namen een hele bewuste keuze. Tegen Het Parool zegt ze: “Wij hebben die historie op high-end fashion niet; de kern zit bij ons in bijvoorbeeld denim. Maar er komt heel veel talent bij ons vandaan.” En de vergrote toegankelijkheid? Een financieel ding. In tegenstelling tot de Fashion Week shows wereldwijd, ontvangt Amsterdam géén subsidie.

“Everybody fashion!”

Toch is dat jammer, zegt een social influencer naast mij tijdens een show waar eveneens alleen jonge talenten hun werk showen. Hij, goed voor zo’n 100.000 volgers op Instagram, vindt dat er ondanks de coole ontwerpers en openheid alsnog een ‘gekkig in-crowd sfeertje’ hangt.

“Ik ga ook naar de shows in Milaan en Berlijn maar dit is anders. Er heerst een bepaalde arrogantie, hoewel de shows dus minder exclusief zijn. Iedereen kan een kaartje kopen. Dat zie je terug in de merken die hier willen showen en het level internationals in het publiek. Die vallen af.”

Terwijl het publiek afstroomt naar de naborrel, live-streamt de betreffende man alles. “Alles is content”, vertelt een Australische muzikant slash modeman met oranje hoodie tijdens de naborrel.

Nadat hij uitgebreid heeft geposeerd voor mijn foto – blik schuin omhoog, naar een onzichtbare vlek op het plafond – doet hij uit de doeken wat hij aan heeft. Naarmate het gesprek vordert, voel ik de hete adem van een mansfiguur op mij afkomen. Geen ongenode gast, gewoon een vriend van de muzikant die op verzoek het tafereel opneemt.

Live-video

Dude, je hebt toch geen live-video gemaakt he, vraagt de oranje hoodie zonder een spoor van sarcasme. Hij legt uit: “Alles is content. Sinds ik in New York optrad, heb ik er 15.000 volgers bij. Ik zoek overal iets wat ik met hen kan delen.”

Ook ik word gedeeld. Even daarvoor heeft een 360 cam op een tafel mij te pakken en blijk ik onderdeel van een vlogger-tafereel. Ongenodigd een camera onder je neus krijgen, was voorheen ‘weggelegd’ voor de gevestigde media. Nu bekijkt iedereen het event vanuit een flitsende camera.

“Precies zo kreeg ik een camera onder mijn neus geduwd”, aldus Liesbeth Sterkenburg (24), een verfrissende jonge ontwerper die dit jaar meedeed aan het Fashion Week Future Generations-programma, een springplank voor jong talent.

Frisser dan ons krijg je ze ook niet, aldus de versgebakken modeontwerper. Ze weet waar ze het over heeft: ongeoefend in haar woorden naar de pers, werd ze een tijd geleden geconfronteerd met een uitspraak over haar collectie. “Het zou politiek beladen zijn. Nu schop ik heus tegen veel dingen aan, maar een uitgesproken politiek persoon ben ik niet per se met mijn creaties. Mode is ook gewoon leuk.”

Ruilhandel

En precies dat is waar. De verlaging van de mode-drempel kan een verlies zijn van grootsheid en exclusiviteit van een evenement als Amsterdam Fashion Week, maar daarmee is er volop ruimte voor nieuw talent én aanstormende iconen. Zij het een vloggger, blogger of arrogante modepop.

Een laatste cliché over de high-end modewereld dat sinds vrijdag is doorbroken: wat hier rondloopt, is heus niet allemaal duur, geeft creatief ondernemer Jody aan. “Ik kan niet altijd dure kleding betalen. Mijn oplossing: ik ruil heel veel. Een kunstwerk van mij voor een mooi sieraad van een toffe designer waar ik via via mee in contact kom.”

En zo is het. De tijdgeest heelt alle mode-wonden. In dit geval onbereikbaarheid. Wat, kijkend naar oude aflevering van Sex And The City, ook wél heel lekker was.