Na opluchting komt de realiteit: Kijk eens goed naar wie er de Kamer is in gestemd

De uitslag is ‘goed’, verzuchten veel Nederlanders en internationale media opgelucht na afloop van verkiezingsdag. Op basis van de meest recente stemuitslagen waarbij de VVD veruit de grootste is, gevolgd door PVV, CDA en D66, concludeert The New York Times dat de “extreem rechtse politicus Geert Wilders niet tegemoetkomt aan alle verwachtingen”.

Hij kreeg er weliswaar zetels bij maar kon een groot deel stemmers niet overtuigen met zijn extreme opvattingen over Moslim-immigranten en de Europese Unie.

De opluchting dat het extreem-rechts populisme niet ‘heeft gewonnen’, heerst ook bij Nederlandse media. De Volkskrant sprak gisteren van een ‘nederlaag’ voor Wilders. Het aantal zetels dat hij kreeg, zijn er weliswaar 5 meer dan hij er nu heeft in de Kamer, vinden we, maar véél minder dan de 35 die hij maandenlang in de peilingen kreeg toebedeeld.

Overpeinzingen

Maar zodra de dampen van de eerste stemuitslagen zijn neergedaald, komen klokslag middaguur ook minder jubelende tegengeluiden. Het zijn de onderbuikgevoelens die even moesten indalen, overpeinsd,  verwerkt en uitgetikt op digitaal papier.

Want het is fijn, heus, dat zoals ‘Jessias’ Klaver het uitschreeuwde met zijn fans “het populisme niet is doorgebroken”, of Nederland dat zoals Rutte verkondigde “Ho!” heeft gezegd “tegen het verkeerde soort populisme” – wat dat ook moge betekenen.

Bombastisch

Onder de bovenlaag van ‘Ho!’ en een stop van het ‘verkeerde’ populisme, schuilt ook wat minder moois in ‘One of Europe’s most socially liberal countries‘.

Want hoe sociaal zijn de denkbeelden van enkele mensen die vanaf nu Nederland bewieroken?

Neem DENK en de manier waarop deze nieuwe partij met journalisten en persvrijheid omgaat: ze staan net als de PVV media nauwelijks te woord en reageren zeer sporadisch op interviewverzoeken. Onder meer NRC wordt continu geweigerd bij bijeenkomsten van de partij, nadat ze meerdere kritische stukken over Denk schrijven.

Of Thierry Baudet (FVD) die twee zetels weet te veroveren met een tactiek die nog het meest wegheeft van zijn omstreden pogingen vrouwen in te palmen: bombastisch en met een flink deel van zijn pianovleugel voor zijn kop.

Versiermethoden

Want ook dat is de uitkomst van deze verkiezingen. Met een flinke groei voor GroenLinks en een niet euforische zege voor PVV, zijn ook deze mensen tijdens deze ‘end goed al goed’-verkiezingen de Kamer in gestemd.

De opluchting overheerst nu, maar toen Thierry Baudet twee jaar geleden een ‘essay’ scheef waarin hij aangaf “begrip te hebben” voor de vrouwonvriendelijke versiermethoden van Julien Blanc – aardige jongens komen volgens hem niet aan de bak bij het andere geslacht – werd hij fel bekritiseerd.

Ach, nuanceerde de nieuwbakken politicus zichzelf recent in een uitgebreid profiel in de Nieuwe Revue. “Bescheidenheid is walgelijk”, zei hij met zijn typische Baudet-smile met ‘een knipoog, in de overdrive’ zoals hij dat naar eigen zeggen altijd doet.

Rutger Bregman

Het is een kwestie van opblazen, verbazen en schokken, waarmee sommige van de nu verkozen politici de aandacht op zich weten te vestigen. En het is precies dat wat in Nederland al jaren aan de winnende hand is: extremiteit in plaats van bruggen, gesloten in plaats van open, aldus Rutger Bregman op De Correspondent gisteren.

Hij meent dat de grote winnaar van de Tweede Kamerverkiezingen 2017 Geert Wilders is, ongeacht zijn zetels. Vanwege zijn ideeënm die als een inktvlek over de wereld uitspreiden en niet – zoals Rutte, Klaver en Pechtold hopen – stoppen bij de Nederlandse grens vanwege ons genuanceerde democratisch bestel en nuchtere houding.

Bad catch

Mijn voorstel: laten we nu we de gevreesde peilingen hebben ontsprongen niet alsnog vallen voor onstuimige versiermethodes waarbij we genoegen nemen met een ‘bad catch’ in de vorm van discriminerende politici en vooral kritisch blijven.

Opluchting is goed, zolang er van enige kritiek nog sprake is.