Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald is chaotisch en gehaast, maar wel magisch

Na twee jaar wachten is het eindelijk zo ver: Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald is eindelijk in de bioscopen verschenen. Opnieuw zien we de hoofdrolspelers uit de vorige films, maar er verschijnen ook nieuwe gezichten in deze overvolle, chaotische en vaak gehaaste film. Maar de magie van de Harry Potter-wereld, die blijft gelukkig wel.

Om te beginnen: J.K. Rowling roept alle fans en media op om de geheimen uit deze film te bewaren met #ProtecttheSecrets. Natuurlijk doen wij daar bij Vance graag aan mee, dus in deze recensie worden de grote onthullingen geheim gehouden. Andere elementen van de film (het verhaal in grote lijnen en wat kleinere details) komen wel aan bod. Dus daarom voor de zekerheid alsnog een:

De tweede film uit de reeks – die uiteindelijk uit vijf films moet bestaan – begint een paar maanden na de eerste film. Grindelwald is opgepakt en zit in de gevangenis, maar weet al vrij snel te ontsnappen. En dat zorgt direct voor een spectaculair begin van de film.

Ondertussen heeft Newt een internationaal reisverbod gekregen van het Britse Ministry of Magic, wat hij probeert aan te vechten. Daarbij komt hij ook zijn broer Theseus en zijn verloofde Leta Lestrange tegen, wat direct voor de nodige spanningen zorgt.

Jacob en Queenie blijken niet ver weg en komen bij Newt langs om al snel uit elkaar te gaan, om voor de nodige frictie en motivaties voor later in de film te zorgen – al voelt dit een beetje geforceerd. En Tina? Die is in Parijs, om achter Credence aan te gaan voordat hij door Grindelwald gerecruteerd wordt of het Ministry of Magic hem vermoord. Credence zelf zit bij het circus, waar hij de toekomstige slang Nagini ontmoet en zoekt naar zijn echte ouders.

Ondertussen zien we nieuwe volgers van Grindelwald, die vaak zonder naam op het scherm verschijnen. En dan is er nog de jonge versie van Dumbledore, vereeuwigd door een fenomenale Jude Law.

Te veel voor een film

Heb je al moeite om dit allemaal te volgen? Dat is in de film eigenlijk niets anders. The Crimes of Grindelwald probeert in ruim twee uur zoveel verhaal te vertellen, dat het veelal gehaast en chaotisch aanvoelt. Net als je weer weet hoe het ook alweer zat en wie wie is, wordt je naar een andere scène gesleept en moet je weer overnieuw beginnen.

Dat is jammer, want de magie van J.K. Rowlings schrijfwerk is in de gehele film te voelen. Het voelt voor fans van Harry Potter een beetje als thuiskomen. Onder meer omdat we teruggaan naar Hogwarts, maar ook door alles in de wereld er omheen.

Maar die magie wordt door de vele verhalen, de chaotische en gehaaste indeling van de film en al die Harry Potter-referenties naar de achtergrond geduwd. Zeker mensen die minder diep in het Harry Potter-universum zitten zullen niet altijd begrijpen wat er aan de hand is. Echte Potterheads doen dat waarschijnlijk wel, maar zelfs zij zullen veel van de details missen.

Bovendien krijgen de interessante achtergrondverhalen naar mijn mening te weinig aandacht en we zien erg weinig van die fantastische beesten (al zijn degene die we wel zien ook écht fantastisch). Daarnaast is duidelijk dat Rowling veel tijd heeft gestopt in het uitwerken van ingewikkelde en boeiende stambomen, maar die komen in de film niet altijd tot zijn recht. Dat is vooral omdat het zelfs voor de grootste Potterhead soms wel erg ingewikkeld wordt om alles in één keer te zien.

Was er nog wel iets goed?

Ook interessant

Dit moet je weten voor Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald

Dit moet je weten voor Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald

Nu ik de slechte dingen van de film uit de weg heb, kan ik me focussen op het goede wat de tweede film in de reeks met zich meebrengt. En geloof me, er zitten zeker goede dingen in. Om te beginnen met het fenomenale acteerwerk van Jude Law, die op overtuigende wijze een jonge Dumbledore weet neer te zetten. Hij trok constant alle aandacht, zelfs met de weinige scènes die hij had. In de volgende film krijgt hij waarschijnlijk meer aandacht, en daar kijk ik nu al naar uit.

Ook is de film één en al spektakel, zonder dat het vervelend is. De special effects zijn prachtig en zien er levensecht uit. Het is heerlijk om terug te gaan naar de bekende plekken van Harry Potter, zoals Hogwarts en het Ministry of Magic. En het is geweldig om een glimp te krijgen van een erg jonge McGonagall (al vond ik die casting iets minder dan die van Dumbledore) en de relatie tussen Dumbledore en Grindelwald, al kwam er veel te weinig van voor in de film.

En dan de grote onthullingen. Want ja, die zitten er in. En nee, de allergrootste ga ik niet verklappen. Maar ik kan je vertellen: aan het einde van de film zat ik letterlijk met mijn mond open naar het scherm te staren (voor de oplettende kijker is er al eerder in de film een hint naar die onthulling te zien, die ik volledig gemist heb). En dat is toch duidelijk de kracht van J.K. Rowling: ze weet je te verrassen, zelfs als het lijkt dat de grootste onthulling in de trailer al is prijsgegeven (Nagini was ooit een vrouw).

Magisch, chaotisch en gemiste kansen

De tweede Fantastic Beasts-film mist dus zeker geen magie en zit ramvol met interessante nieuwe feitjes die de grote fans de komende twee jaar zoet kunnen houden met nieuwe theorieën. Maar ramvol is in dit geval niet goed. Scènes zijn te kort, waardoor de film chaotisch en gehaast aanvoelt. En dat is vreemd als je bedenkt dat er nog drie films moeten komen – meer dan genoeg tijd om alles uit te werken, lijkt me.

Jammer is ook dat Grindelwald in de film opvallend weinig in beeld verschijnt, en zijn echte misdaden zie je eigenlijk niet. Die komen waarschijnlijk later pas. Een gemiste kans. Nog zo’n gemiste kans: dat Dumbledore niet vaker in beeld verschijnt en we eigenlijk vrij weinig zien van de relatie tussen de twee machtige tovenaars. En dat geldt voor vrijwel alle achtergrondverhalen: ze komen te weinig in beeld.

De tweede film voelt dan ook vooral als een opbouw naar de volgende drie, waarvan ik hoop dat er meer structuur in zit en er meer daadwerkelijke ontwikkelingen zijn. Want op een paar grote plottwists en onthullingen na, gebeurt er eigenlijk niet heel veel wat echt grote gevolgen heeft.

Toch is het geheel magisch en is het geweldig om weer terug te gaan naar het Harry Potter-universum. Het schrijfwerk van J.K. Rowling is altijd veelbelovend en je weet dat ze ieder detail goed heeft uitgewerkt – en met een reden. Het is alleen jammer dat ze nu zoveel tegelijkertijd wilde vertellen. Maar ik weet nu al dat ik deze film zeker nog een keer ga zien, om al die gemiste details te ontdekken.