Simpel leven: Zullen we dit jaar met zijn allen wat minder doen?

Mijn 2016 eindigt met champagne op de vloer en vrienden die al dan niet van melancholiek huilen en met verkleumde benen in de mistige regen vuurwerk bewonderen. We schrapen de laatste restjes pappardelle met truffel naar binnen, die even daarvoor door ‘team’ hoofdgerecht is klaargemaakt. Klaar voor gang numero vier, waarna nog twee gerechten volgen. Buik. Pijn. kreunen we voordat we moe maar vol levenslust de stad in rollen.

Met het doorbreken van het nieuwe jaar slaan we nieuwe wegen in, knallen we zorgen weg en troosten we onszelf met al wat ons hart kan verdragen. En wat is een betere manier om dat te doen dan met overdaad in de vorm van drank, eten en liefde?

Veel, meer, meest

Overdadig leven is niet alleen iets wat we tijdens de feestdagen hanteren: alles moet veel, meer, meest: we shoppen, eten en genieten wat af. Buiten de deur, thuisbezorgd of met behulp van een vers pakket: als we iets doen, doen we het perfect. Werk of privé.

Leuk, heus, maar nog nooit hoorde ik zo veel geluiden dat het allemaal ‘wel erg veel was’ dat ge-heen-en-weer met Kerst. Het ‘superleuk doen’ tegen (verre) familieleden en het optuigen van de obligate kerstboom en niet in de laatste plaats jezelf. Drie jurkjes had ik gereed, meerdere gangen voorbereid en 6 adressen die in een paar dagen bezoek verwachten. Op ‘Kerstdag’ drie wilde ik het liefst een week in bed kruipen met een boek en kop thee. (En zo geschiedde).

Vermoeiend

Het was ergens tussen het niets doen en een hand optillen voor de oliebollen op 31 december dat ik me bedacht dat daar de sleutel lag tot een fijn 2017. Een waarin niet alle verwachtingen worden waargemaakt, juist niet en waarin dat oké is. Leuke feestjes, hippe kleding en de meest crazy ass carrière moves: super tof, maar man wat vermoeiend.

Doe dus vooral waar je zin in hebt dit jaar met zo min mogelijk kunstmatige toevoegingen. Gewoon, erop vertrouwen dat alles losloopt en ondertussen heus een feestje meepikken. Maar FOMO? Dat niet meer. Het is een beetje zoals Italianen het doen in de keuken: respect voor ingrediënten staat er hoog in het vaandel.

Deze instelling heeft grote invloed op de manier van koken waarbij ‘eenvoud’ wordt nagestreefd. Met dampende pannen, stoven die smeken om brood en pasta zo zacht als zijde. Niet teveel, net genoeg. Zodat de enige kriebel in je buik niet die van overeating is maar zin in het nieuwe jaar.