Waarom ik La La Land niet extreem geweldig vind

Het is absoluut niet mijn ambitie om een meeloper te zijn, maar VEERTIEN Oscar-nominaties; dan word ik toch echt nieuwsgierig welke magie er in die film is gestopt. En ja oké, ik geef toe: Ryan Gosling staat niet bepaald negatief in mijn geheugen opgeslagen. Dus ook ik ging dit weekend naar ‘La La Land’.

Voor de mensen die het op miraculeuze wijze gemist hebben: ‘La La Land’ is een musicalfilm met Ryan Gosling en Emma Stone van regisseur Damien Chazelle.

Het lijkt vaak alsof er twee soorten mensen zijn als het op dit soort films aan komt: de musical-liefhebbers die zoveel van musical houden dat ze het ook in een film onwijs kunnen waarderen en de nuchtere types die absoluut niet zitten te wachten op spontane zing en dans momenten, want hoe onrealistisch is dat?!

Niet slecht

Ook interessant

Dit zijn de Oscar nominaties 2017

Dit zijn de Oscar nominaties 2017

Toch ben ik zelf het bewijs dat het niet zo zwart wit is. Ik ben absoluut niet tegen zingen en dansen in een film, in tegendeel: ik wilde vroeger altijd musicalster worden. Ik vond La La Land niet slecht, maar ook niet zo ontzettend geweldig, zoals de vele recensies – vier sterren van de Volkskrant, vijf sterren Filmtotaal, AD, NRC, Trouw, Telegraaf en The Guardian – en Oscar-nominaties doen geloven. In mijn ogen was het goed, ruim voldoende, een zeven.

Al voelt het bijna raar om het niet eens te zijn met al deze grote media. Vier en grotendeels vijf sterren, dat is het hoogst haalbare, perfect, een tien!

Maar met dat gevoel liep ik niet de filmzaal uit.

Cliché

In ‘La La Land’ gaat het om twee hoofdpersonen, Mia (Emma Stone) en Sebastian (Ryan Gosling). Mia werkt in een koffietentje en Sebastian is pianist in een restaurant. Ze komen elkaar tegen en – dit zagen de holbewoners al aankomen – krijgen een relatie.

Maar goed, dat clichétje is niet per se erg. Want het werd me uiteindelijk wel duidelijk dat liefde alleen niet de boodschap is die Chazelle wil overbrengen. Het gaat over dromen: wat je moet doen en laten om deze waar te maken en hoe je elkaar daarbij wel of niet kan helpen.

De opening vond ik tof. Deze is opgenomen in één shot. Het idee dat dit in een keer goed moest gaan, met zoveel mensen geeft bevestiging dat er veel aandacht in is gestoken. Dat kan ik alleen maar waarderen. Vooral het laatste deel waarin iedereen op auto’s danst en de camera uitzoomt zodat je heel de brug met snelweg en de wegen daaronder ziet, vond ik mooi. Ik kreeg er een Fame gevoel van. En ik houd van Fame, dus dat zat wel goed.

‘Klassieker’

Wat mijn probleem dan is? Een probleem is misschien een wat overdreven woordkeuze. Naarmate het verhaal vorderde merkte ik dat ik meer had verwacht voor vijf sterren. Meer originaliteit. Ik verwachtte een tien of minstens een negen, maar het verhaal had daar te weinig originaliteit voor. En de liedjes waren leuk, maar niet zó leuk.

Veel recensies roepen dat het ‘een klassieker’ is, dat gevoel heb ik niet. Naar mijn mening is het ook te vroeg om daarover te oordelen. Dat moet de tijd ons leren.

Hoge verwachtingen

Door alle lovende reacties vooraf, kreeg ik het gevoel dat ik naar hét spektakel van het jaar zou gaan. Iedereen leek ‘La La land’ tot nog toe de hemel in te prijzen, waardoor het erg moeilijk was er compleet blanco in te gaan. Wie weet heeft dat mijn oordeel beïnvloedt, want als iedereen om je heen je hoge verwachtingen geeft van iets, kan het dan niet bijna alleen maar tegenvallen?

Daarbij had ik ook de film Whiplash gezien van dezelfde regisseur: deze vond ik echt geweldig. Whiplash is eigenlijk niet te vergelijken met dit genre, maar ik had daardoor wel een enorm hoog niveau verwacht.

Conclusie: het is absoluut geen slechte film, alleen vind ik alle lovende kritieken gewoon een beetje overrated. Maar wil je gezellig een avondje naar de film, dan zou ik deze zeker niet afraden. In plaats van vier of vijf sterren, geef ik ‘La La Land’ drie sterren. Tussen andere media voelt het alsof ik de enige ben met dit commentaar, maar ik vond iemand die het met me eens is…