Pasta is puur geluk. Daarom: de enige recepten die je ooit nodig zult hebben

Pasta is om meer redenen dan ik nu kan schrijven een duurzaam product. Je kan er uren over praten, debatteren welke saus er het beste bij past en als je dan toch lekker bezig bent, er boeken vol over schrijven en lezen.

Omdat iemand het moet doen, wijd ik een deel van mijn leven aan het perfectioneren van de juiste bereidingswijze. Ik eet, praat en lees over dit (meestal veganistische!) goedje met als ultieme bakermat het kinderboek Spaghetti van Menetti.

Boterham carbonara

Omdat ik pleit voor pasta als méér dan een avondmaaltijd, trek ik graag de vergelijking met een (witte) boterham. Als het voor ontbijt en lunch geoorloofd is een bacon-omeletje te maken op brood, waarom is een eenvoudige spaghetti carbonara dat dan niet?

Nog wat argumenten om je over de streep te helpen: Volgens Italiaanse beauty Sophia Loren hebben we al het goede aan pasta te danken en zeg nou zelf, is de Lady en de Vagebond-scene met de gehaktballetje en spaghetti niet hét toonbeeld van romantiek?

Smaakvolle eenvoud

Het risico van discutabele pasta’s is dat het voer is voor culinair geneuzel. Ik ben daarom fan van Italiaanse chefs die recht hebben van spreken en wars zijn van snobisme. Neem Giorgio Locatelli. Deze chef bespreekt in The Guardian vier recepten voor uitmuntende spaghetti’s.

Hij bespreekt de klassiekers: Aglio, olio e peperoncino (knoflook, olie en peper); carbonara; tonijn, tomaat, olijven en kaas en peper.

Om nu één op één recepten over te nemen is ook zoiets. Ik raad je daarom aan het stuk op The Guardian zélf te lezen. Scan het door, kies een pasta en merk zelf hoe ongelooflijk lekker het kan zijn. (Tip: die met olijven, tonijn en tomaat, bellissimo!)

Verleidelijk

In plaats van verwachtingen te kweken, kan je beter eenvoud uitstralen en vervolgens iemands smaakpapillen aan het dansen krijgen. Pasta is makkelijk en snel maar ook zéér verleidelijk.

1. Heb altijd in huis: knoflook, (chili)peper en gepelde tomaten in blik

Welke van vier ‘basisspaghetti’s’ je ook kookt, deze ingrediënten komen altijd van pas. Gepelde tomaten in blik is niet plebs; het is spotgoedkoop en bevat vaak geen toevoegingen. Door het even te laten sudderen, ontstaan er een gebonden sausje en geen waterig goedje zoals bij aanvang lijkt.

Een goede portie knoflook en (chili)peper brengt daarnaast alles op smaak. In de recepten van Locatelli lees je niet alleen welke hoeveelheid smakelijk is, maar ook hoe je het bereidt. Vrij cruciaal, als je geen bitter aangebrande knoflooksmaak wilt proeven.

2. Geen kaas bij de vis

Gooi bij een simpele tonijnpasta zoveel kruiden erop als je wilt maar géén kaas. Ik had géén idee waarom Locatelli zo strikt was in zijn zuivel versus vis combinatie maar een korte zoektocht op het internet leerde mij beter. Het scheiden van kaas en vis is een typische Italiaanse traditie. Meer specifiek: een regionale.

In het hart van Italië wordt op deze wijze gegeten. Omdat tradities in de nationale cucina niet uit de lucht zijn komen vallen (tenzij het gaat om smakelijk gevogelte) is het altijd te herleiden naar de aanwezige voedingsstoffen (landinwaarts, aan zee) en voortvloeiende smaakcombinaties.

3. Maximaal 4 ingrediënten

Elk recept van Locatelli bevat hooguit vier ingrediënten. Zolang je gebruikmaakt van complementaire smaken, is méér alleen maar minder. En het beste nieuws: het meeste is lang houdbaar.

4. Koken hoeft niet langer dan een kwartier te duren

Het allerbeste nieuws dusver. Je kookt je pasta in een paar minuten al dente, snijdt wat pepers en knoflook fijn en rist wat kruiden van takjes. Even laten staan en je hebt binnen een handomdraai eten op tafel. Simpel, snel maar hoogstverleidelijk. Zo verleidelijk dat je waarschijnlijk geen restje kan laten staan als ontbijt.