Nu aan het lezen
Zou je aan mij drie jaar geleden hebben gevraagd of ik ooit in het buitenland zou gaan wonen, dan was mijn antwoord ‘nee’. Doodeng leek het mij om voor een langere tijd van huis te gaan. Ik had het tenslotte prima naar mijn zin in Amsterdam: ik had werk, vrienden en een huis. Toch schrijf ik mijn artikelen nu vanuit Valencia omdat ik hier voor zes maanden woon.
De reden? Ik wilde ondanks de angst toch weten hoe het is om in het buitenland te wonen én ik wilde Spaans leren. Om de drempel voor mezelf iets te verlagen, koos ik ervoor om slechts een half jaar weg te blijven. Dit kan tenslotte altijd nog verlengd worden, als het me bevalt.
Het idee om te verhuizen naar de Spaanse stad van de Sinaasappels, kwam in eerste instantie vanuit mijn vriend. We waren een weekendje in Valencia en waren beiden enorm onder de indruk van de stad. Hij wilde het liefst de volgende maand al vertrekken om in Spanje te wonen. Ik vond dat veel te spannend en zat tenslotte met mijn baan in Nederland.
Maar drie jaar later vond ik het tijd voor verandering. Door veranderingen binnen het bedrijf waar ik werkte, viel alles op zijn plek. Die vaste baan verruilde ik voor werk als freelance tekstschrijver. Het idee om ooit naar Spanje te verhuizen zat nog steeds in mijn hoofd en het Nederlandse weer inruilen voor een Spaans klimaat stond mij steeds meer aan.
Als freelancer kan ik werken wanneer ik wil, maar vooral ook wáár ik wil. Op deze manier zou ik dus wel naar het buitenland kunnen verhuizen. Het gaf mij zekerheid waardoor ik de stap om naar het buitenland te gaan nu wél durfde te zetten.
Inmiddels zitten we hier twee maanden. Ik kan je zeggen: ik voelde me al snel heel erg thuis. Valencia is niet ver van huis en er zijn dan ook al genoeg mensen gekomen om ‘onze’ stad te ontdekken. Om wel een normaal werkleven te behouden, huur ik een werkplek in een coworking space. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om mensen te ontmoeten.
Ik ben absoluut niet de enige die het idee had om naar het buitenland te verhuizen om daar te werken. Echte cijfers zijn er niet omdat de trend nog vrij nieuw is en het niet geregistreerd wordt hoeveel mensen er voor een langere periode naar het buitenland verhuizen.
Maar de term ‘Digital Nomad’ is inmiddels niet meer weg te denken. En ook op social media en zie ik steeds vaker mensen hun laptopje pakken om in het buitenland te werken. Maar is (ver) buiten je eigen deur werken echt zo ideaal als het lijkt? En hoe richten andere nomads hun levens in? Ik sprak drie digital nomads over hoe zij de stap namen om naar het buitenland te verhuizen.
Agnès Nederhof (29) besloot een jaar geleden om een digital nomad te worden. Ze richtte haar blog Girl on the Move op en ging aan de slag als freelance tekstschrijver. Op dit moment is ze in even terug in Amsterdam, maar ze maakt zich alweer klaar voor haar volgende reis naar New York en Toronto.
“Een jaar geleden maakte ik een reis van drie weken door Thailand. Daar ontmoette ik voor het eerst digital nomads. Ook verbleef ik hier een week in een stilteklooster in Chiang Mai, waar je alleen maar mag mediteren. Dat kan confronterend zijn, want je gaat nadenken over de dingen die je normaal voor je uitschuift.
Eén van die dingen was mijn baan, ik voelde dat het tijd was voor iets nieuws. En ineens wist ik het: ik wilde een digital nomad worden! Ik zette een blog op over mijn ervaringen als digital nomad en ik zou daarnaast werken als freelance tekstschrijver.”
“Ik vind het altijd even wennen op een nieuwe plek, dus er zijn een paar dingen die ik altijd doe. Ik pak m’n koffer graag uit, zodat ik mijn eigen spullen om me heen heb. Verder ga ik lekker rondwandelen om de buurt te leren kennen. En ik ga dan ook meteen op zoek naar een yogastudio, want dat helpt me ontspannen.”
“Dat ligt echt aan waar je verblijft. In een hostel is het super makkelijk om nieuwe mensen te ontmoeten. In een Airbnb is dat wel even anders. Als je in een gedeeld appartement slaapt, is de kans groot dat je daar al wat vrienden maakt.
Maar je kunt natuurlijk ook mensen ontmoeten in een coworking space en via digital nomad Facebook-groepen of naar meet-ups gaan. Die laatste twee vind ik eigenlijk het chillst, omdat je daar gelijkgestemden ontmoet. Mensen in een hostel zijn vaak aan het rondreizen en zijn daardoor iets meer in een party-mode.”
“Jazeker!
Tom Grond (33) is travelblogger en schrijft voor TravelTomTom. Op dit moment zit hij in India en mag alweer bijna vertrekken naar de Malediven. Hij heeft al aardig wat ervaring met zijn nomad leven.
“Toen ik in 2008 de eerst keer een wereldreis maakte, raakte ik letterlijk besmet met het reisvirus. Het verkennen van de wereld, mijn horizon verbreden, het leren kennen van nieuwe mensen en de gaafste plekken van onze mooie aardbol bewonderen leerde mij dat reizen mij een gelukkiger en beter mens maakte. Sindsdien wist ik het zeker: ik hoefde niet meer per se in Nederland wonen!”
“Ik probeer zo snel mogelijk contact te leggen met lokale mensen om een gevoel van het dagelijks leven te krijgen. Dat kan vanwege taalbarrières nogal eens moeilijk zijn. Maar zolang je maar probeert, word je al snel geaccepteerd. Probeer praatjes te maken in de supermarkt of met voorbijgangers op straat.”
“Het ontmoeten van mensen is voor mij een reden dat ik Nederland niet vaak meer terugzie. Een ‘standaard’ leven in Nederland is juist niets voor mij omdat je dan altijd met dezelfde mensen omgaat en nauwelijks in contact komt met anderen. In het buitenland wordt je gedwongen om nieuwe contacten te leggen. Ik vind het ook heel prettig om met andere expats in contact te komen. Social media kan daarbij helpen, maar ook simpele dating apps als je single bent natuurlijk!”
“Ik denk dat het vooral belangrijk is om je open te stellen voor nieuwe culturen, normen en waarden en gewoontes van de omgeving waar je gaat wonen. Acceptatie in je woonomgeving begint bij jezelf. Organiseer een leuk feestje, kijk eens rond bij sportclubs of maak een praatje in de fitness. Leer de taal kennen en laat zien dat je moeite doet je aan te passen aan de nieuwe omgeving.”
Nadja van Osch (31) is zelfstandig mindfulness coach en wist op haar 15e al dat ze ooit weer terug zou gaan naar Bali. Inmiddels woont ze hier en is ze niet van plan om hier weg te gaan. Met haar eigen bedrijf helpt ze anderen er weer bovenop te komen, omdat zij weet hoe het is om flink in de put te zitten.
“Toen ik 15 jaar was, kwam ik voor het eerst op Bali. Ik wist meteen dat dit de plek was waar ik ooit terug zou komen. Vreemd genoeg voelde ik me hier meer thuis dan in Nederland. Langzaam werd het mijn droom om daarheen te verhuizen. Maar na mijn master aan de Erasmus begon ik aan het grote-mensen-leven. De droom om naar Bali te verhuizen, vervaagde langzaam.
Totdat ik in een depressie terecht kwam. Dit was eigenlijk mijn redding geweest omdat het me dwong om naar mezelf te kijken, wie ik echt was en waar ik gelukkig van werd. Dankzij mindfulness en meditatie begon ik mezelf langzaam weer terug te vinden. Hierdoor heb ik een opleiding tot mindfulness coach afgerond en heb ik een one-way ticket naar Bali geboekt.”
“Nu ik hierop terugkijk, zou ik dingen heel anders aanpakken. Ik had geen geld of een plan en ben gewoon vertrokken. Achteraf gezien was het beter als ik wat spaargeld had. Ik vond het in het begin heel lastig om aan klanten te komen. Ik kende er niemand en de mensen waren nog niet echt bekend met een mindfulness coach.
Maar toen ik een paar eerste klanten had die heel blij waren met mijn coaching, begon het balletje al snel te rollen. Nu komen er mensen uit Nederland speciaal naar Bali om met mij samen te werken. Dat vind ik super tof en onwerkelijk dat het zo gelopen is!”
“Ik heb me in het begin best eenzaam gevoeld want ik had geen baan, geld of een netwerk. Natuurlijk ging ik wel eens uit, maar daar ontmoette ik vooral toeristen die even later ook weer naar huis gingen. Het heeft daarom ook wel even geduurd voordat ik echt mijn ‘tribe’ had gevonden.
Nu heb ik een fijn en groot netwerk van mensen om mij heen waarvan ik op aan kan. We helpen elkaar omdat je toch allemaal weg bent van thuis. Zeker als jonge moeder vind ik het belangrijk om veel moeders om mij heen te hebben. Je kunt elkaar helpen, weet precies waar je doorheen gaat en waar je dingen aan kunt vragen.”
“Ja, ik zou naar een leuke sportschool of yogaschool gaan en naar de vele events. Zo ontmoet je veel makkelijker mensen die hier echt wonen in plaats van de mensen die hier op vakantie zijn. Ook kan het helpen om een kamer te huren zodat je roomies hebt. Dat heb ik hier ook gedaan en mijn roomie van toen is nu een van mijn beste vriendinnen hier.
Maar er zijn bijvoorbeeld ook heel veel coworking spaces die handig zijn om hier te settelen. Je ontmoet makkelijk mensen die hier ook zijn om te werken en er worden vaak etentjes en events georganiseerd.”
Sorry. Nog geen gegevens beschikbaar.